We zijn weer herenigd

Voor de laatste weken van ons verblijf in Zuid-Amerika hadden we onze agenda naast die van Fer gelegd. Het was weer een innige omhelzing, en iedereen was enthousiast en benieuwd naar de tweeënhalve week samen reizen die komen ging. De 140 cm hoge vrouwtjes die het hostel runden keken hun ogen uit bij de omvang van het kalf dat binnen kwam lopen. Ook Boudewijn zagen we voor de eerste keer, het bleek een erg bijzonder duo samen.

Inmiddels zaten wij al een paar dagen in Arequipa, een koloniale witte stad die door de ligging lekker zonnig en culinair was. De souvenirwinkels, terrasjes en lokale lavasteengrill met onder andere alpacavlees hadden Lotte en ik al getest. Met zijn vieren stond eigenlijk direct een chocoladeworkshop van cacaovrucht tot reep op het programma, wat erg interessant was. Fer moest noodgedwongen een dagje op bed dichtbij de wc blijven liggen met een lekkere ORS, hij bleek de eerste in een mooi rijtje slachtoffers. Wij kregen ondertussen een uitgebreide rondleiding over de lokale versmarkt met lokaal fruit, maïs, quinoa en aardappelen. Aansluitend begon de cooking- en Pisco Sour class, waar we onder andere een goed bord ceviche en gewokte alpaca konden bereiden. We namen afscheid hierna van het lekkerste eten, zo bleek later.

In de nachtbus konden we gedrogeerd door Lotte’s slaappillen richting Cuzco. De eerste uren in Cuzco waren daardoor ook wat waziger dan normaal. Ook ik bleek me een dagje ziek te moeten melden met af en toe een soepje van Lotte, gelukkig konden we onze Netflix aansluiten op de tv. Jeroen en Vici kwamen we weer tegen met hun reisgenootschap, en we probeerden de eerste stukken cavia. De twee dagen daarna stonden vooral in het teken van souvenirwinkels, waaraan er in Cuzco geen gebrek is. Ook gingen we op zoek naar een tweedaagse Inca trail tour richting Machu Pichu voor de volgende dagen, maar naast een behoorlijk prijskaartje waren deze natuurlijk ook allemaal al uitverkocht. Met een lekker smerig dagmenuutje namen we voorlopig weer een paar daagjes afscheid van Fer en Boudewijn, aangezien zij een wat actievere planning voor ogen hadden dan wij fysiek aankonden.

Met een busje werden we na een rit van zes uur onafgebroken naar buiten turen afgezet bij het treinstation richting Machu Pichu. Van het hoge Andesklimaat liep het langzaam over in de high jungle, met continue veranderende uitzichten. Ook de trein die vanaf het station vertrok was natuurlijk al uitverkocht, dus we moesten nog twee uur met onze lange Nederlandse stelten tussen de Peruaantjes zigzaggen tot ons hotelletje. Feyenoord had inmiddels de Johan Cruijffschaal opgepikt in Eindhoven, maar de 4G masten waren dusdanig dun gezaaid dat ik dit pas een halve dag later kon vieren.

Die ochtend daaropvolgend konden we dan eindelijk Machu Pichu gaan beklimmen, zo’n 450 hoogtemeters. Wij hadden er na die uurtjes wandelen wel vertrouwen in dat dit vlot zou verlopen, maar niets bleek minder waar. Terwijl lokale families compleet van peuter tot opa moeiteloos naar boven stapten, moesten wij om de trap pauzeren om onze kleine Europese longetjes weer wat ruimte te geven in de zuurstofarme buitenlucht. Het machtige uitzicht toen we eenmaal boven waren gearriveerd was hierdoor extra indrukwekkend. Lichtelijk jaloers was ik wel, op de Inca’s die daar zo dicht tussen alle elementen hebben kunnen wonen. Echt skon.

Door de aanhoudende spierpijn in onze zwakke lichaampjes besloten we de Rainbow Mountains over te slaan, in de plaats daarvan hadden we onszelf op een spa dagje met massage en sauna getrakteerd. Ook hadden we inmiddels een grote markthal ontdekt waar je voor een spotprijsje een liter groentesap en een lekker broodje kon scoren. We vonden een cavia die dit keer wel in zijn geheel was bereid, en we waren weer even herenigd met mijn huisgenoot Stanley uit Buenos Aires terwijl we de hoogste Irish Pub van de wereld bezochten. Verder had ik nog een Skype interview gepland staan voor mijn afstuderen, en verveelden we onszelf een beetje heen totdat het weer tijd was voor actie.

Een half nachtje voor vertrek richting Iquitos in het Amazone gebied werd Lotte ons nieuwe ziektegeval, helaas hadden we die dag met twee vluchten op het programma bijzonder slecht getimed. Om de ergste uitdrogingsverschijnselen voor te blijven heeft het verzorgingsteam zich volledig toegewijd aan het goed nat houden van de soms wat eigenwijze patiënt.

In de jungle was het naast lekker warm en vochtig ook weer een compleet andere beschaving. Met duizenden Tuk Tuks en golfplaten huisjes had het meer weg van Azië. De Airco was weer eens gewenst, en we konden allemaal in ons tropische blouseje op stap. We gingen op zoek naar een mooie jungle tour en de benodigde uitrusting hiervoor. De chefkok van de eerdere cooking class had ons daarnaast verteld om onder andere palmharten, allerlei vruchtensappen, riviervissen en kip uit bananenbladen en, jawel, alligator te eten. Met behulp van onze maat Jesús van het hotel hebben we op de valreep heel ons lijstje af kunnen strepen, voor we bepakt met muggenspray en poncho voor vier dagen op pad konden om de biodiversiteit in het Amazone gebied te bekijken.

Op een bootje met gids Carlos en jungle-/stuurman Esteban zouden we om te beginnen langs waterschildpadden, grijze- en roze dolfijnen, verschillende apen en honderden vogels varen. Het hoofddoel was het vinden van mijn spirit animal, de luiaard. Liefst drie keer was het raak door de scherpe ogen van onze gidsen, waarbij jungleman zelfs één keer omhoog was geklommen om het beest, bleek iets later, op wat lianen naar beneden te tyfen. Ons moreel kompas werd nog wat extra getest toen na de fotoshoot bleek dat het een zwanger vrouwtje was in plaats van een mannetje. Oeps.. In de nachten stonden er expedities onder de prachtige sterrenhemel gepland op zoek naar bijvoorbeeld tarantula’s op het land, en kaaimannen met de kano. Naast enkele lagen muggenspray waren we ook altijd uitgerust met laarzen, vooral tegen de slangen.

We overnachtten eerst in een jungle hut met klamboe en de laatste twee nachten in ons eigen tentje. Koken gebeurde op een open vuurtje met een paar mooie takken en een pan. Het eten beviel ons, naast de sterke rooksmaak, verrassend prima. Op het menu stonden typische jungle gerechten zoals tapir, bakbananen en riviervissen. Na een middagje piranhavissen had onze prachtvangst het hoogtepunt moeten worden, wil het niet dat ik inmiddels ook weer eens ziek was geworden. Wederom een pluim voor timing. Fer at uiteraard voor twee of drie personen, waardoor we er toch wel vanaf kwamen. Onze gidsen vermaakten zich kostelijk met deze onverzadigbare Hulk attractie.

Op dag drie kwamen we nog een liaan tegen waar lekker zuiver water uit kwam als je er een keer met de machete doorheen hakte. Verder hebben we nog een gigantische 500 jarige boom en wat mooie vlinders gezien, en zijn we overvallen door een flink tropisch buitje. Door het warme weer en ongelooflijk veel insecten was het echter vooral afzien en uitzitten geblazen. Gelukkig zaten we de laatste dag alleen maar op de boot, waar de muggen en steekvliegen ons niet meer konden bijhouden en we ongestoord konden genieten van het uitzicht. Het was iets prachtigs om samen gedaan te hebben, maar voorlopig zul je ons en zeker Lotte er niet terug zien.

De laatste drie dagen stonden Paracas, Huacachina en Lima op het programma. Het landschap is allemaal droge woestijn, een beetje kust en een enkele oase. Voor de verandering was ik een dagje ziek, dus de voornaamste activiteit was een dagje aan het zwembad en een poging tot sandboarden in de oase. Ook Stanley was hierbij nog maar eens aangesloten. De laatste dag in Lima dachten we alvast een voorschot te nemen op onze terugkomst toen we stuitten op een Hollandse snackmuur. Het blijkt dat er nog best wat nodig is voor een lekkere frikandel of kroket, want het was niet te vreten. Verder bood Lima, waar het eigenlijk altijd bewolkt is, niet zo bijzonder veel. We hadden zin om naar huis te gaan, het was ook wel een keertje mooi geweest.

Inmiddels zijn we alweer een week op vertrouwde bodem, en hebben we de frituur goed laten draaien. Het appartementje is weer ingeruimd, het gros van de vrienden en familie hebben we weer gezien. De meeste dingen zijn hier nog hetzelfde gebleven, op de opmars van Zanger Kafke na dan. Zelf ga ik binnenkort beginnen met afstuderen, waarvoor bijna alles nu rond lijkt te zijn. Ik vond het leuk om hier af en toe wat op papier te zetten en reacties te mogen ontvangen, maar voorlopig nemen we dus weer even afscheid. Wat een semester, wat een ervaring. Ik kan er weer even tegenaan.