la concha de la lora
Door: Stan Megens
Blijf op de hoogte en volg Stan
13 Maart 2018 | Argentinië, Mendoza
Sinds gisteren heb ook ik er weer een jaartje bij en dit hebben we zondag overdag alvast goed ingeleid met een Skypecall met de gehele (schoon)familie en een verjaardagsasado, die gehost werd samen met Rebecca, die vandaag jarig is. In de avond natuurlijk even naborrelen, en al snel werd er een basgitaar en keyboard bij de gitaar gevoegd. Gelukkig hadden we ook nog vaardige muzikanten, dus de rest kon zich volledig focussen op de zang. De jamsessie liep rond middernacht over in een Happy Birthday in alle talen en na een gifbeker van Geronimo konden we op stap richting een hele vette live Funk band in Makena Club, waar we uiteraard op de gastenlijst stonden.
Maandag ochtend ben ik wel even zoet geweest met het beantwoorden van de felicitaties, waarvoor nogmaals bedankt allemaal! Ook waren er enkele mooie kaarten uit Nederland en van het huis, en een breed scala aan cadeautjes, waaronder een heel pittoresk bordje met la concha de la lora voor aan de wand. Maandagavond nog een hele gave live act bezocht met de hele crew, waarvoor natuurlijk ook VIP bandjes inclusief gratis vino waren gehosseld. Zodoende dus hele mooie verjaardagen gehad met dank aan iedereen hier, maar na zes avonden kantelen ook wel weer blij dat er vanavond even niks op de planning staat, ik ben ook geen 23 meer..
De afgelopen week was de eerste keer dat alle huisgenoten ook daadwerkelijk tegelijk thuis waren, wat natuurlijk op donderdag gevierd moest worden met een asado door huisbaas Hernan en grillmeißter Maxi. We hebben er dankzij deze twee ook nog een afdakje van klimop en een hangmat bij in de tuin. Ook is het toilet na 72 uur doorspoelen maar eens gerepareerd en heeft Juan de kraan gefixt die sinds ik hier kwam los heeft gezeten. Iedere ochtend bij het ontwaken is het eerst tijd voor een dikke kus op de wang bij al m’n herman@s van de ohana (familie), waarna we er weer voor de volle 30% tegenaan kunnen. De sfeer is heerlijk nu het huis zich heeft gevuld, waardoor er altijd wel iemand thuis is om wat te koken/nuttigen/jammen/chillen.
M’n Spaans was door mezelf inmiddels vaardig genoeg bevonden om zelfstandig naar de kapper te kunnen zonder bang te zijn dat ik kaal terug zou komen. Als het goed is heb ik binnenkort ook een visum om hier een half jaar te mogen studeren. Mocht iemand zich afvragen of ik ook nog ooit naar school toe moet, dan is het antwoord ‘sí’. Inmiddels heb ik echter wel één van m’n drie vakken laten vallen, waardoor ik op dinsdag nu een dagje vrij heb om bij te komen tijdens m’n week van 2x2,5 uur. Wel zal ik in de komende maanden nog ergens drie kleinere maar interessantere cursusjes gaan volgen van zo’n drie lessen per stuk. Van de colleges zelf versta ik nog geen hout maar binnenkort ga ik gelukkig echt beginnen met m’n privélessen Spaans; lunes. Zaterdag hebben we tot slot de eerste asado gehad met de groep exchangestudenten, en ook met deze groep gaan we het de komende maanden wel redden.
We hebben door het huidige lesrooster zoals gezegd geen gebrek aan vrije tijd, waardoor het semester meer begint te lijken op een extra Master Vrijetijdsmanagement. Het is zoeken naar een juiste balans tussen verschillende hobby’s. Zo heb ik m’n nagels weer laten groeien en de gitaar weer uit de wilgen getrokken, kan ik morgen mijn kalebas gaan ophalen om mijn eigen mate te kunnen fabriceren en krijgt koken weer de aandacht die het verdiend. Eten doen ze hier normaliter vier keer per dag, wat in het begin even wennen was, maar inmiddels eten we gewoon iedere keer dat we honger hebben. Dit blijkt vaker dan vier keer. Hier en daar wordt er nog wat sport beoefend met ping pong en een Pyramide van fitnessoefeningen. Er is een nieuwe afspeellijst samengesteld in Spotify die past bij de gemiddelde bezigheid van de dag (Ham ’n Eggs; [hèmmal’niks]). Er wordt nog wat Spaans geoefend, ooit nog een keer wat salsales, hier en daar een cerveza en natuurlijk de siësta. Ook wordt mondjesmaat stad en land verkend, te beginnen bij de wijnstreek van Argentinië; Mendoza.
Het was namelijk vorig weekend tijd voor Vendimia, het festival van Mendoza ter ere van het begin van het seizoen. Samen met Dorian/Napoleon stapten we met z’n vieren de bus in voor 15 uur aan Uno en Risk en af en toe wat ellendig eten of slaap. De eerste dag werden we opgepikt voor een tour langs de bodegas van wijn en olijfolie, waar bleek dat wij door ons Maxima al niet stuk kunnen bij de plaatselijke vrouwen van middelbare leeftijd. In de avond was er een beeldschone optocht met wagens vol prijsduifkes die fruit aan het gooien waren. Zaterdag hebben we een mooi autotje gehuurd en het Andesgebergte tussen Argentinië en Chili verkend, tot op een hoogte van 3900 meter. Het wijnfestival hebben we daardoor niet meer gehaald, dus toen maar een klein pintje gepakt. Zelfs na de busrit terug nog een erg geslaagde trip, die smaakt naar meer. Gelukkig is ook Patagonië geboekt, en staan Iguazú en Bariloche op de shortlist voor volgende weekenden.
De daalders komen zeker van pas, maar worden goed besteed Oma. Zoals te lezen valt verveel ik me niet en maak ik me ook zeker niet te druk. Als je zelfs een siësta neemt tijdens het schrijven van je blog, weet je dat het wel goed zit op de burn-out meter. Zondag heb ik liefst 35 minuten staan wachten bij de kassa voordat m’n boodschappen waren gescand. De pas wordt goed omschreven door de quote “Als we nog langzamer lopen, gaan we achteruit”. Ik ben terecht gekomen in een fantastisch huis en we hebben een mooie groep exchange studenten. Hier komt het wel weer goed, later meer.
Un beso,
Stan
Maandag ochtend ben ik wel even zoet geweest met het beantwoorden van de felicitaties, waarvoor nogmaals bedankt allemaal! Ook waren er enkele mooie kaarten uit Nederland en van het huis, en een breed scala aan cadeautjes, waaronder een heel pittoresk bordje met la concha de la lora voor aan de wand. Maandagavond nog een hele gave live act bezocht met de hele crew, waarvoor natuurlijk ook VIP bandjes inclusief gratis vino waren gehosseld. Zodoende dus hele mooie verjaardagen gehad met dank aan iedereen hier, maar na zes avonden kantelen ook wel weer blij dat er vanavond even niks op de planning staat, ik ben ook geen 23 meer..
De afgelopen week was de eerste keer dat alle huisgenoten ook daadwerkelijk tegelijk thuis waren, wat natuurlijk op donderdag gevierd moest worden met een asado door huisbaas Hernan en grillmeißter Maxi. We hebben er dankzij deze twee ook nog een afdakje van klimop en een hangmat bij in de tuin. Ook is het toilet na 72 uur doorspoelen maar eens gerepareerd en heeft Juan de kraan gefixt die sinds ik hier kwam los heeft gezeten. Iedere ochtend bij het ontwaken is het eerst tijd voor een dikke kus op de wang bij al m’n herman@s van de ohana (familie), waarna we er weer voor de volle 30% tegenaan kunnen. De sfeer is heerlijk nu het huis zich heeft gevuld, waardoor er altijd wel iemand thuis is om wat te koken/nuttigen/jammen/chillen.
M’n Spaans was door mezelf inmiddels vaardig genoeg bevonden om zelfstandig naar de kapper te kunnen zonder bang te zijn dat ik kaal terug zou komen. Als het goed is heb ik binnenkort ook een visum om hier een half jaar te mogen studeren. Mocht iemand zich afvragen of ik ook nog ooit naar school toe moet, dan is het antwoord ‘sí’. Inmiddels heb ik echter wel één van m’n drie vakken laten vallen, waardoor ik op dinsdag nu een dagje vrij heb om bij te komen tijdens m’n week van 2x2,5 uur. Wel zal ik in de komende maanden nog ergens drie kleinere maar interessantere cursusjes gaan volgen van zo’n drie lessen per stuk. Van de colleges zelf versta ik nog geen hout maar binnenkort ga ik gelukkig echt beginnen met m’n privélessen Spaans; lunes. Zaterdag hebben we tot slot de eerste asado gehad met de groep exchangestudenten, en ook met deze groep gaan we het de komende maanden wel redden.
We hebben door het huidige lesrooster zoals gezegd geen gebrek aan vrije tijd, waardoor het semester meer begint te lijken op een extra Master Vrijetijdsmanagement. Het is zoeken naar een juiste balans tussen verschillende hobby’s. Zo heb ik m’n nagels weer laten groeien en de gitaar weer uit de wilgen getrokken, kan ik morgen mijn kalebas gaan ophalen om mijn eigen mate te kunnen fabriceren en krijgt koken weer de aandacht die het verdiend. Eten doen ze hier normaliter vier keer per dag, wat in het begin even wennen was, maar inmiddels eten we gewoon iedere keer dat we honger hebben. Dit blijkt vaker dan vier keer. Hier en daar wordt er nog wat sport beoefend met ping pong en een Pyramide van fitnessoefeningen. Er is een nieuwe afspeellijst samengesteld in Spotify die past bij de gemiddelde bezigheid van de dag (Ham ’n Eggs; [hèmmal’niks]). Er wordt nog wat Spaans geoefend, ooit nog een keer wat salsales, hier en daar een cerveza en natuurlijk de siësta. Ook wordt mondjesmaat stad en land verkend, te beginnen bij de wijnstreek van Argentinië; Mendoza.
Het was namelijk vorig weekend tijd voor Vendimia, het festival van Mendoza ter ere van het begin van het seizoen. Samen met Dorian/Napoleon stapten we met z’n vieren de bus in voor 15 uur aan Uno en Risk en af en toe wat ellendig eten of slaap. De eerste dag werden we opgepikt voor een tour langs de bodegas van wijn en olijfolie, waar bleek dat wij door ons Maxima al niet stuk kunnen bij de plaatselijke vrouwen van middelbare leeftijd. In de avond was er een beeldschone optocht met wagens vol prijsduifkes die fruit aan het gooien waren. Zaterdag hebben we een mooi autotje gehuurd en het Andesgebergte tussen Argentinië en Chili verkend, tot op een hoogte van 3900 meter. Het wijnfestival hebben we daardoor niet meer gehaald, dus toen maar een klein pintje gepakt. Zelfs na de busrit terug nog een erg geslaagde trip, die smaakt naar meer. Gelukkig is ook Patagonië geboekt, en staan Iguazú en Bariloche op de shortlist voor volgende weekenden.
De daalders komen zeker van pas, maar worden goed besteed Oma. Zoals te lezen valt verveel ik me niet en maak ik me ook zeker niet te druk. Als je zelfs een siësta neemt tijdens het schrijven van je blog, weet je dat het wel goed zit op de burn-out meter. Zondag heb ik liefst 35 minuten staan wachten bij de kassa voordat m’n boodschappen waren gescand. De pas wordt goed omschreven door de quote “Als we nog langzamer lopen, gaan we achteruit”. Ik ben terecht gekomen in een fantastisch huis en we hebben een mooie groep exchange studenten. Hier komt het wel weer goed, later meer.
Un beso,
Stan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
