Met de meid op stap

Verzadigd door een paar uurtjes struinen door het mooie Recoleta met mijn vrouwelijke wederhelft aan de arm, wachten we buiten geduldig in het zonnetje op de onweersbuien die de temperatuur en vochtigheid snel wat zullen doen afnemen. Lotte is inmiddels zo’n anderhalve week op Argentijnse bodem, waarvan we acht dagen in Patagonië hebben gezeten. Het warme zonnetje is dus nog wel even lekker meegenomen, want de truien en dekbedden zijn al van de plank gekomen; winter is coming..

Het is een paar weken geleden sinds de laatste update, waarin we enkele mooie feestjes en optredens (Caribefunk / La Bomba de Tiempo) hebben gehad. We zijn bij een memorial park geweest ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de regeringsmisdaden, we hebben ons geld verloren bij de paardenraces en we hebben op een blauwe zondag over de markt van San Telmo gestruind. Ook in onze eigen fenomenale achtertuin is er voldoende gegrilld, geproost en ontspannen. Toch viel er op een gegeven moment even een klein sleurtje te bespeuren, van al dat niks doen word je ook maar lusteloos. Ook m’n op maat gemaakte oortjes zijn verdwenen en m’n laptop balanceert na zes jaar trouwe dienst op het randje van de dood. Het is dus niet allemaal rozengeur en maneschijn, zo’n semester op vakantie.

De komst van ons Lotte en het drukke reisprogramma van april zorgden gelukkig weer voor de welkome afwisseling, te beginnen bij een reisje met nog drie huisgenoten naar El Chaltén en El Calafate, Patagonië. Een mooi stukje van de zuidelijke punt van Zuid-Amerika, waar bergen, steppe, meren, gletsjers en natuurlijk de lokale lama’s het straatbeeld bepalen. Lotte en ik hadden een kamertje voor onszelf geregeld om de schade van de voorgaande acht weken een beetje in te kunnen halen, vanuit ons raam hadden we daarnaast nog eens perfect zicht op de bergrug rond Fitz Roy, dat het hoogtepunt is van de omgeving. Vanuit de dorpjes is het gebruikelijk om met hikes van enkele uren de horizon te verkennen, maar door overbelaste knieën (vraag me niet hoe) en later nog een heup liepen Lotte en ik de week noodgedwongen volgens een wat vriendelijker programma.

Na acht maanden gescheiden te zijn geweest door duizenden kilometers kon ik in deze zuidelijke uithoek van de wereld ook weer eens tegen die rooie kop van Clint aankijken. Met verse kniebanden van de fysio en een gehuurd barrel hebben we het gebied nog aardig weten te verkennen. De herfstkleuren creëerden plaatjes waar Bob Ross z’n schildersezel nog van zou gaan balken, een dagje vroeg uit de veren voor de zonsopgang die de bergtoppen in brand zette zorgde nog voor wat extra kippenvel, en een kostbare hike op gletsjer Perito Moreno maakte la fiësta compleet.

Morgen gaat Lotte voor een paar dagen een vriendin opzoeken in Córdoba en pak ik met twee huisgenoten weer het vliegtuig terug naar Patagonië, ditmaal Bariloche. Daarna hebben we nog lekker een week of twee samen in Buenos Aires, gescheiden door een weekendje met z’n tweeën naar Iguazú Falls. Het is wel lekker dat je met iemand te gast zelf ook nog eens een keer wat van de stad ziet. De komende weken vermaken we ons daarom wel weer.

Hasta luego!