¡Vacaciones!
Door: Stan Megens
Blijf op de hoogte en volg Stan
29 Juli 2018 | Peru, Arequipa
¡Vacaciones!
Na wat weekjes voetbal kijken en rustig aan afscheid nemen komt er een einde aan een heerlijk semester studeren in Buenos Aires, Argentinië. De vijf maanden zijn goed gebruikt om alle hoeken van het complete land te bezoeken, en de adembenemende natuur in alle vormen en maten heeft me zeer positief verrast. Van de stad Buenos Aires had ik al erg hoge verwachtingen, ik ben zeker niet teleurgesteld. Iedere dag ben ik met een grote glimlach naar buiten gestapt in de sfeervolle straten van Palermo, mi barrio mi vida. Overdag vaak met een zonnetje door de mooie bomen, ’s nachts meestal direct de Uber in op zoek naar wat cultureel vermaak.
De meeste tijd heb ik dit semester doorgebracht met mijn Ohana binnen de muren van ons Casa Oro. De hoofdactiviteiten: een beetje koken, gitaar spelen of een kleine siësta, en in de avond regelmatig een previa of met een biertje bij de grill. Maar bovenal heb ik vooral erg veel gelachen en genoten met mijn huisgenoten en de andere internationale of Argentijnse studenten. Mede door enkele lokale levensgenieters ben ik, hopelijk blijvend, behoorlijk onthaast. Door de acceptabele werkdruk was er genoeg tijd om na te denken, en om juist niet na te denken. Erg content kan ik daarom zeggen dat ik weer zin heb in de volgende stappen, maar niet voordat we nog wat meer van het continent hebben verkend.
Ruim twee weken geleden stond Lotte mij volledig afgepeigerd op te wachten op het vliegveld van Santiago de Chili. Ze was zojuist geland na een reis van 50 uur, wat ze allemaal wel niet voor me over heeft.. Santiago zou niet zoveel voorstellen, de eerste dagen hebben we daarom vooral doorgebracht in onze Airbnb met wat afhaalchinees. Nadat we een beetje waren opgestart bleek de stad echter verrassend leuk. Met de eerste Pisco Sour, een lekkere Ceviche en nog wat Sangria met Jeroen en Vici is vooral de lokale horeca getest. De uitzichtpunten bleken iets te hoog, gelukkig had onze flat een lift naar de 26e verdieping.
Op twee uur met de bus ligt het havenstadje Valparaíso, dat bestaat uit 42 heuvels volgebouwd met kleurrijke huisjes. De kuitjes zijn behoorlijk getraind door het klimwerk en de free walking tours, maar werden af en toe gespaard door de skiliften in de stad of een boottour langs de zeeleeuwen in de haven. Ook was er in een ver verleden gelukkig een Ier gestrand, dus we konden in de avond gewoon weer bier proeven in de Irish Pub.
De laatste halte in Chili was San Pedro de Atacama, de uitvalsbasis voor het bekijken van de bijzondere woestijnlandschappen in het Noorden van Chili. Doormiddel van georganiseerde tours met prettig gestoorde tourguides zagen we dan eindelijk flamingo’s in levende lijve. Verder stonden er ook vulkanen, maanlandschappen en gekleurde rotsformaties op het programma. Door de sneeuw (!) die was gevallen op de dag van aankomst waren de geisers en warmwaterbronnen helaas gesloten. Tijdens opnieuw een walking tour door het dorpje, gevuld met gekleide gebouwtjes, hoorden we wat meer over de inheemse bevolking en hun mythes over de vulkanen, de condor en de vos. Na flink wat puzzelen voor het vervolg van onze reis samen met Fer en Boudewijn sloten we ons verblijf in Chili liggend onder de heldere sterrenhemel af.
Inmiddels hadden we een potje vitaminepillen op de kop weten te tikken en waren we volledig uitgerust met een muts, sjaal, sokken en handschoenen van alpaca wol. De wekker ging om 3:30 uur, het was tijd voor onze tour richting de zoutvlakte van Uyuni. Door de gevallen sneeuw was de gebruikelijke grensovergang dicht, niet alleen kostte dit enkele highlights op de route maar ook wat extra uren kostbare slaap. In een landcruiser zou in drie dagen het zuidelijke deel van Bolivia worden verken, onze squad bestond uit drie Britten, een Vlaamse, onze chille gids Josué en wij zelf. Het is leuk om m’n geleerde Spaans nu dagelijks te kunnen gebruiken, de rol van tolk vond ik dan ook niet erg.
Door de AUX-kabel hadden we altijd een huis-DJ, daarnaast was de verantwoordelijkheid van de bijrijderstoel het spotten van dieren. Flamingo’s, lama’s, guanacos en vicuñas doen ons inmiddels niets meer. Struisvogels en een soort eekhoorn/konijn zijn nog wat zeldzamer, de zoektocht naar vossen en armadillo’s was helaas tevergeefs. Onze conditie is sterk verbeterd door deze hoogtetraining, al was het een ware uitputtingsslag. De temperatuur daalde mee bij iedere meter die we klommen, door de Boliviaanse woningbouw en het winterweer betekende dit nachtvorst in bed. Met een föhn werd onze slaapzak de tweede dag wat sneller geprepareerd voor de nacht. We mochten weer vroeg uit de veren voor de zonsopgang op de zoutvlakte, waarna we op het gemakje aan de befaamde fotoshoot konden beginnen.
De slopende maar schitterende driedaagse tour kwam hiermee ten einde, voor ons stond er die avond direct een nachtbus naar La Paz op het programma. Onze uiteindelijke bestemming was Copacabana aan het Titicaca meer, waar we na een reis van zestien uur dan eindelijk arriveerden. De meest luxe lake-view suite van het dorp met huisalpaca, open haard en bubbelbad was geboekt, je moet jezelf af en toe een beetje kietelen. Na een etmaal aan ontspanning mochten we de bus weer in richting Arequipa, Peru. Voor Bolivia hadden we deze keer helaas maar vijf dagen. Het land, de bevolking en de veiligheid hebben ons echter zeer positief verrast. Wellicht tot ooit..
In Peru is het de komende drie weken de bedoeling weer wat versnellingen terug te schakelen en onszelf wat minder te verplaatsen. Het zout is inmiddels uit alle naden gespoeld, er is 8kg aan was gedaan en er is een paar schoenen toegevoegd aan de stinkvoetencarrousel. Onder het genot van heerlijke panfluitmuziek en een brandend zonnetje hebben mijn onderbenen dan eindelijk de eerste locals verblind. Arequipa blijkt een culinaire hotspot, de sfeer is heel ontspannen. Na enkele weken reizen hebben we daarom dan ook eindelijk het vakantiegevoel te pakken. We genieten nog maar even van deze rust, voor we morgen weer met Fer herenigd zijn.
Na wat weekjes voetbal kijken en rustig aan afscheid nemen komt er een einde aan een heerlijk semester studeren in Buenos Aires, Argentinië. De vijf maanden zijn goed gebruikt om alle hoeken van het complete land te bezoeken, en de adembenemende natuur in alle vormen en maten heeft me zeer positief verrast. Van de stad Buenos Aires had ik al erg hoge verwachtingen, ik ben zeker niet teleurgesteld. Iedere dag ben ik met een grote glimlach naar buiten gestapt in de sfeervolle straten van Palermo, mi barrio mi vida. Overdag vaak met een zonnetje door de mooie bomen, ’s nachts meestal direct de Uber in op zoek naar wat cultureel vermaak.
De meeste tijd heb ik dit semester doorgebracht met mijn Ohana binnen de muren van ons Casa Oro. De hoofdactiviteiten: een beetje koken, gitaar spelen of een kleine siësta, en in de avond regelmatig een previa of met een biertje bij de grill. Maar bovenal heb ik vooral erg veel gelachen en genoten met mijn huisgenoten en de andere internationale of Argentijnse studenten. Mede door enkele lokale levensgenieters ben ik, hopelijk blijvend, behoorlijk onthaast. Door de acceptabele werkdruk was er genoeg tijd om na te denken, en om juist niet na te denken. Erg content kan ik daarom zeggen dat ik weer zin heb in de volgende stappen, maar niet voordat we nog wat meer van het continent hebben verkend.
Ruim twee weken geleden stond Lotte mij volledig afgepeigerd op te wachten op het vliegveld van Santiago de Chili. Ze was zojuist geland na een reis van 50 uur, wat ze allemaal wel niet voor me over heeft.. Santiago zou niet zoveel voorstellen, de eerste dagen hebben we daarom vooral doorgebracht in onze Airbnb met wat afhaalchinees. Nadat we een beetje waren opgestart bleek de stad echter verrassend leuk. Met de eerste Pisco Sour, een lekkere Ceviche en nog wat Sangria met Jeroen en Vici is vooral de lokale horeca getest. De uitzichtpunten bleken iets te hoog, gelukkig had onze flat een lift naar de 26e verdieping.
Op twee uur met de bus ligt het havenstadje Valparaíso, dat bestaat uit 42 heuvels volgebouwd met kleurrijke huisjes. De kuitjes zijn behoorlijk getraind door het klimwerk en de free walking tours, maar werden af en toe gespaard door de skiliften in de stad of een boottour langs de zeeleeuwen in de haven. Ook was er in een ver verleden gelukkig een Ier gestrand, dus we konden in de avond gewoon weer bier proeven in de Irish Pub.
De laatste halte in Chili was San Pedro de Atacama, de uitvalsbasis voor het bekijken van de bijzondere woestijnlandschappen in het Noorden van Chili. Doormiddel van georganiseerde tours met prettig gestoorde tourguides zagen we dan eindelijk flamingo’s in levende lijve. Verder stonden er ook vulkanen, maanlandschappen en gekleurde rotsformaties op het programma. Door de sneeuw (!) die was gevallen op de dag van aankomst waren de geisers en warmwaterbronnen helaas gesloten. Tijdens opnieuw een walking tour door het dorpje, gevuld met gekleide gebouwtjes, hoorden we wat meer over de inheemse bevolking en hun mythes over de vulkanen, de condor en de vos. Na flink wat puzzelen voor het vervolg van onze reis samen met Fer en Boudewijn sloten we ons verblijf in Chili liggend onder de heldere sterrenhemel af.
Inmiddels hadden we een potje vitaminepillen op de kop weten te tikken en waren we volledig uitgerust met een muts, sjaal, sokken en handschoenen van alpaca wol. De wekker ging om 3:30 uur, het was tijd voor onze tour richting de zoutvlakte van Uyuni. Door de gevallen sneeuw was de gebruikelijke grensovergang dicht, niet alleen kostte dit enkele highlights op de route maar ook wat extra uren kostbare slaap. In een landcruiser zou in drie dagen het zuidelijke deel van Bolivia worden verken, onze squad bestond uit drie Britten, een Vlaamse, onze chille gids Josué en wij zelf. Het is leuk om m’n geleerde Spaans nu dagelijks te kunnen gebruiken, de rol van tolk vond ik dan ook niet erg.
Door de AUX-kabel hadden we altijd een huis-DJ, daarnaast was de verantwoordelijkheid van de bijrijderstoel het spotten van dieren. Flamingo’s, lama’s, guanacos en vicuñas doen ons inmiddels niets meer. Struisvogels en een soort eekhoorn/konijn zijn nog wat zeldzamer, de zoektocht naar vossen en armadillo’s was helaas tevergeefs. Onze conditie is sterk verbeterd door deze hoogtetraining, al was het een ware uitputtingsslag. De temperatuur daalde mee bij iedere meter die we klommen, door de Boliviaanse woningbouw en het winterweer betekende dit nachtvorst in bed. Met een föhn werd onze slaapzak de tweede dag wat sneller geprepareerd voor de nacht. We mochten weer vroeg uit de veren voor de zonsopgang op de zoutvlakte, waarna we op het gemakje aan de befaamde fotoshoot konden beginnen.
De slopende maar schitterende driedaagse tour kwam hiermee ten einde, voor ons stond er die avond direct een nachtbus naar La Paz op het programma. Onze uiteindelijke bestemming was Copacabana aan het Titicaca meer, waar we na een reis van zestien uur dan eindelijk arriveerden. De meest luxe lake-view suite van het dorp met huisalpaca, open haard en bubbelbad was geboekt, je moet jezelf af en toe een beetje kietelen. Na een etmaal aan ontspanning mochten we de bus weer in richting Arequipa, Peru. Voor Bolivia hadden we deze keer helaas maar vijf dagen. Het land, de bevolking en de veiligheid hebben ons echter zeer positief verrast. Wellicht tot ooit..
In Peru is het de komende drie weken de bedoeling weer wat versnellingen terug te schakelen en onszelf wat minder te verplaatsen. Het zout is inmiddels uit alle naden gespoeld, er is 8kg aan was gedaan en er is een paar schoenen toegevoegd aan de stinkvoetencarrousel. Onder het genot van heerlijke panfluitmuziek en een brandend zonnetje hebben mijn onderbenen dan eindelijk de eerste locals verblind. Arequipa blijkt een culinaire hotspot, de sfeer is heel ontspannen. Na enkele weken reizen hebben we daarom dan ook eindelijk het vakantiegevoel te pakken. We genieten nog maar even van deze rust, voor we morgen weer met Fer herenigd zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
